Photo by Marcel Strauß on Unsplash
Μια από τις πιο εύλογες απορίες σχετικά με την ψυχοθεραπεία, ειδικά στο ξεκίνημα αυτής, είναι το κατά πόσο πραγματικά η θεραπεία δουλεύει, πόσο μας εξελίσσει.
Απτή απάντηση στο ερώτημα δύσκολο να δοθεί, η θεραπεία άλλωστε είναι κάτι πολυπλοκότερο από το να μιλάς απλά για τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου στο θεραπευτή σου.
Στην ουσία είναι μια βαθιά προσωπική δουλειά, που δύσκολα ποσοτικοποιείται το πόσο ωφελείται ο κάθε θεραπευόμενος, ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό ιστορικό, πορεία, στόχους, προτιμήσεις, θέαση της πραγματικότητας και εμπειρίες.
Είναι επίσης σημαντικό να έχουμε υπόψη πως ειδικά στην αρχή τα συμπτώματά μας μπορεί να οξυνθούν, πριν αρχίσουμε να νιώθουμε κάποια βελτίωση, διότι δύσκολα και ακατέργαστα συναισθήματα συχνά έρχονται συσσωρευτικά στην επιφάνεια, ειδικά στην αρχή της θεραπευτικής διαδικασίας.
Υπάρχουν εντούτοις κάποια προσδιοριστικά σημεία, ενδείξεις της θετικής πορείας της θεραπείας μας.
Ας τα δούμε ένα ένα:
Αποκτώ καλύτερη επίγνωση των αναγκών μου σε καθημερινό επίπεδο. Η ψυχοθεραπεία μας βοηθάει να κατανοούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας ενώ παράλληλα μαθαίνουμε να εντοπίζουμε τα επαναλαμβανόμενα παθολογικά μοτίβα συμπεριφορών μας και να προσπαθούμε να τα τροποποιήσουμε μέσω των «εργαλείων» κατανόησης που αποκτήσαμε. Αν λοιπόν νιώθουμε πως αντιλαμβανόμαστε πιο καθαρά τον τρόπο που τα παλαιότερα μοτίβα δε μας ικανοποιούσαν ως προς τη διαχείριση των ζητημάτων μας και θέλουμε να τα επανεξετάσουμε, αυτό αποτελεί διαυγές σημάδι ανάπτυξης μας μέσω της ψυχοθεραπείας.
Ελέγχω καλύτερα τα συναισθήματά μου. Αναγνωρίζοντας το τί αισθάνομαι, μπορώ να ελέγξω και να εκφράσω ό,τι νιώθω με τρόπο ενισχυτικό επί των σχέσεών μου και όχι βάσει αντίδρασης, καθώς ενεργώ πλέον κατόπιν σκέψης κι όχι παρορμητικά.
Η σκέψη μου έχει μετατοπισθεί. Κυκλικές και επαναλαμβανόμενες σκέψεις (συνήθως καταστροφικές) έρχονται λιγότερο αυτόματα, αφήνοντάς μου χώρο να ζήσω τις στιγμές του παρόντος χρόνου χωρίς τη συνεχή ανησυχία που επιφέρουν παλαιότερες δύσκολες εμπειρίες και το άγχος μου για το μέλλον. Επιπλέον θα αρχίσω να θέτω πιο μικρούς και ρεαλιστικούς στόχους, σε αντίθεση με παλαιότερους δύσκολα πραγματοποιήσιμους.
Θέτω πιο αποτελεσματικά τα όρια, όπου νιώθω πως χρειάζεται. Είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο, η τοποθέτηση ορίων στους γύρω μου με άξονα τη δική μου προστασία, αποτελεί ένδειξη πως η θεραπεία με εξοπλίζει με το θάρρος (και την ψυχραιμία) να υπερασπιστώ τον εαυτό μου όταν αυτό χρειαστεί.
Είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου. Η οπτική μου για τον εαυτό μου είναι πλέον πιο «μαλακή» και συμπονετική, όχι τόσο άκαμπτη και επικριτική.
Έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις με τους γύρω μου. Είτε μέσω της βελτιωμένης επικοινωνίας των αναγκών και των επιθυμιών μου στους κοντινούς μου είτε μέσω της ενίσχυσης του να συζητώ πιο ανοιχτά όσα με απασχολούν, οι ήδη υπάρχουσες σχέσεις μου έχουν αρχίσει να ενδυναμώνονται και επιπλέον επιδιώκω να δημιουργώ νέες σχέσεις, με περισσότερη ευκολία.
Οι δικοί μου άνθρωποι επισημαίνουν αλλαγές στον τρόπο που επικοινωνώ και συμπεριφέρομαι. Αν άνθρωποι που μας γνωρίζουν καλά βλέπουν πρόοδο και αλλαγές στη συμπεριφορά και τη σκέψη μας, αυτό εκτός από ένδειξη της σωστής δουλειάς που έχουμε ως τώρα κάνει στη θεραπεία μας, είναι επίσης ένδειξη πως η σχέση μας μαζί τους δεν απειλήθηκε από τις δικές μας προσωπικές αλλαγές, τουναντίον ενισχύθηκε επιπλέον.
Έχω το θάρρος να μιλήσω ανοιχτά στο θεραπευτή μου, ακόμη και για σημεία που αφορούν τη δική μου σχέση μαζί του και ενδεχομένως σημεία που θεωρώ πως επιδέχονται βελτίωσης όσον αφορά την κοινή μας δουλειά. Αυτό συνεπάγεται σταθερότητα, ειλικρίνεια στη μεταξύ μας σχέση και εμπιστοσύνη πως θα σεβαστεί με τον δέοντα τρόπο τις ανάγκες μου, παρακαταθήκη για περαιτέρω μελλοντική θετική εξέλιξη μέσα από τη θεραπεία μου. Photo by Madison Oren on Unsplash
